Σε τεντωμένο σκοινί αντιπαράθεση αγροτών - Κυβέρνησης

Βαθαίνει το ρήγμα μεταξύ κυβέρνησης και αγροτών μετά την απόφαση να μην τους επιτραπεί να στήσουν μπλόκα στους κεντρικούς οδικούς άξονες και τις κόκκινες γραμμές που τέθηκαν στα αιτήματά τους.

Οι αγρότες σκληραίνουν τη στάση τους, με τα πρώτα τρακτέρ να βρίσκονται ήδη στους δρόμους της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας.

Οι αστυνομικές δυνάμεις απέτρεψαν τους αγρότες να παρατάξουν τα τρακτέρ τους εκατέρωθεν της εθνικής οδού για όσο διάστημα διαρκούν οι διαπραγματεύσεις με το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης.

Για να δούμε όμως πως και πότε ξεκίνησαν όλα αυτά. Ολίγη ιστορία δεν βλάπτει....

Η ιστορία των «μπλόκων» στην Ελλά­δα έχει αφετηρία τις αρχές της δεκαετί­ας του ‘90 και τις πρώτες εκδηλώσεις δι­αμαρτυρίας των βαμβακοπαραγωγών της Θεσσαλίας στη διάρκεια της τελευταίας θητείας του Ανδρέα Παπανδρέου (1994).

Οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες ε­κείνης της εποχής στην Ελλάδα, η στα­σιμότητα στις τιμές των αγροτικών προ­ϊόντων, οι κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ για μείωση της παραγωγής (μετά την πρώτη μεταρρύθμιση της ΚΑΠ από τον τότε Επίτροπο Mac Sari το 1992) και το στρατηγικό πλεονέκτημα των θεσσαλών να μπορούν να «κόβουν» εύκολα την Ελλάδα στα δύο, έφεραν στο προσκήνιο μια νέα μορφή εκδηλώσεων διαμαρτυρί­ας που έμελλε να εξελιχθεί στο πιο προ­σφιλές «σπορ» των θεσσαλών αγροτών για δύο περίπου δεκαετίες.

Αν το πρόβλημα στη διάθεση των α­γροτικών προϊόντων και ιδιαίτερα του βαμβακιού, ήταν το στοιχείο που προκά- λεσε αυτές τις κινητοποιήσεις, στην ε­πιτυχία του «θεσμού» των μπλόκων και στην καθιέρωσή του, ως μόνιμου τρό­που διαμαρτυρίας του αγροτικού κό­σμου, συνέβαλε σε πολύ μεγάλο βαθμό, η νεοσύστατη τότε ιδιωτική τηλεόραση και οι φιλότιμες προσπάθειες κάποιων νεοφώτιστων τότε τηλεοπτικών συντα­κτών να αναδείξουν το θέμα, να κερδί­σουν σε τηλεθέαση και να καθιερωθούν στο δημοσιογραφικό στερέωμα. Σίγουρα, η εικόνα του Καρδιτσιώτη αγροτοσυνδι- καλιστή Βαγγέλη Μπούτα, με το σκού­ρο κοντό παλτό στους ώμους και το τσι­γάρο στο χέρι, ήταν εκείνα τα κρύα βρά­δια του χειμώνα του 1996 «βούτυρο στο ψωμί» του κάθε νεαρού δημοσιογράφου που είχε κληθεί από το κανάλι του να κα­τασκηνώσει μαζί με τους αγρότες του κά­μπου κάτω από τη γέφυρα της Βιοκαρπέτ στη μικρή και μοναδική τότε εθνική οδό Αθήνας - Θεσσαλονίκης.

Τον τόνο της εκδήλωσης τσν έδιναν οι Καρδιτσιώτες! Εκτός του ότι είχαν το με­γαλύτερο πρόβλημα από τις «αδικίες» με το εθνικό πλαφόν παραγωγής στο βαμ­βάκι και τη συνυπευθυνότητα που προέ- βλεπαν οι κοινοτικοί κανονισμοί, ως φι­λοξενούμενοι στον κόμβο της Βιοκαρ­πέτ, ήταν αυτοί που έμεναν μέρα νύχτα στο μπλόκο, είχαν οργανωθεί με μικρές σκηνές και στρώματα για ξεκουράζονται κάποιες ώρες και φυσικά είχαν διαμορ­φώσει τις καλύτερες σχέσεις με τους εκ­προσώπους του Τύπου, των οποίων την αλληλεγγύη είχαν εξασφαλισμένη.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από εκεί­νον το βαρύ χειμώνα του 1996 -1997; Τα ανοικτά παράθυρα με τον Μπούτα και τους υπόλοιπους στα νυχτερινά τηλεο­πτικά δελτία; Τις αντεγκλήσεις που άρ­χισαν να εκδηλώνονται με τους εκπρο­σώπους των ιδιοκτητών και οδηγών φορ­τηγών, με αφορμή τον αποκλεισμό των δρόμων; To C 130 με τσν τότε υπουργό Γεωργίας Στέφανο Τζουμάκα που προ­σγειώθηκε στο πολεμικό αεροδρόμιο της Λάρισας με την αποστολή να καταλή­γει στην Περιφέρεια για ολονϋκτιες δι­απραγματεύσεις με τους αγροτοσυνδικα- λιστές; Το ανοιξιάτικο μπλόκο στσν κόμ­βο των Μικροθηβών όπου η νεοφώτι­στη τότε κυβέρνηση Σημίτη υποχρεώθη­κε να ζητήσει από την αστυνομία να εκ­δηλώσει μια «επιχείρηση - ντροπή» και να ξεφούσκωσα τα λάστιχα  των τρακτέρ που ήταν παραταγμένα κατά μήκος της εθνικής οδού; Τη άλλη μεγάλη μετα­κίνηση των Θεσσαλών, λίγα χρόνια με­τά προς τον κόμβο των Τεμπών και την εκδήλωση της διαφωνίας μεταξύ των α- γροτοσυνδικαλιστών (κυρίως μεταξύ των προσκείμενων στις παρατάξεις του ΚΚΕ και της Νέας Δημοκρατίας) απ’ όπου και ξεκίνησε ουσιαστικά το οριστικό διαζύ­γιο και η αδυναμία συνεννόησης έκτο- τε σε συνδικαλιστικό επίπεδο για διεκ­δικήσεις και τρόπους διαμαρτυρίας. Αλ­λωστε, ένα χρόνο μετά, το τοπίο είχε αλ­λάξει, καθώς η διακυβέρνηση της χώ­ρας είχε περάσει πλέον στη Νέα Δημο­κρατία και οι «γαλάζιοι στρατηγοί» του κάμπου έπρεπε να συμμορφωθούν με το νέο πνεύμα άσκησης της εξουσίας και να εγκαταλείψουν το «αντάρτικο» με τα μπλόκα στις εθνικές οδούς.

Πού βρίσκονται τα πράγματα σήμερα; Με δύο λόγια, τα προβλήματα, κυρίως λόγω της διαμόρφωσης των τιμών σε χα­μηλή επίπεδα είναι μεγάλα, καθώς οι α­γροτικές εκμεταλλεύσεις αιμορραγούν. Οι παλιές οργανώσεις, θεσμικές και άτυ­πες, όπως επίσης και οι εκφραστές τους βρίσκονται σε απόλυτο τέλμα. Οι συνθή­κες υποχρεώνουν τη νέα γενιά αγροτών να πάρει το παιχνίδι στα χέρια της.

Υπάρχουν ήδη κάποια αξιόλογα «παιδιά» που υπό προϋποθέσεις θα μπορού­σαν να αναδείξουν τα ηγετικά τους προ­σόντα και να διαμορφώσουν μια νέα κα­τάσταση στο συνδικαλιστικό χώρο των α­γροτών. Τα πράγματα είναι πολύ διαφορε­τικά απ’ ό,τι στη δεκαετία του ’80 και του ‘90. Σίγουρα η συνταγή για τη δημιουρ­γία ενός νέου αγροτικού κινήματος με ά­ποψη, διεκδικητικό ρόλο και αποτελεσμα­τική δράση δεν μπορεί να είναι η ίδια. Χρειάζεται επομένως, μελέτη, σχέδιο, στρατηγική και συγκροτημένη δράση. Τα αποτελέσματα θα τα δείξει ο χρόνος!

KourentaGate.