Αποφεύγοντας την επόμενη Κύπρο

Τώρα που η κρίση στην Κύπρο έχει ξεπεραστεί προσωρινά, η σιωπηλή ερώτηση είναι: Ποιος είναι ο επόμενος; Ίσως η Μάλτα, η οποία έχει έναν ακόμη μεγαλύτερο τραπεζικό τομέα από την Κύπρο σε σχέση με το ΑΕΠ, ένα μεγάλο μέρος του οποίου βασίζεται σε offshore καταθέτες. Ή ίσως η Λετονία, που γίνεται όλο και περισσότερο ο προορισμός της επιλογής για τα ρωσικά κεφάλαια που απορρέουν από την Κύπρο και βρίσκεται στην φάση ένταξης της ευρωζώνης, γράφει σε σχόλιό του στους New York Times o πρόεδρος της Συμμαχίας των Φιλελεύθερων και Δημοκρατών (ALDE) του Ευρωκοινοβουλίου, Γκυ Φερχόφσταντ. 

Ακόμα και η Ισπανία ή η Ιταλία θα μπορούσαν να...
είναι ευάλωτες σε μια παρόμοια διάσωση, τώρα που ο ολλανδός υπουργός Οικονομικών, Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο οποίος είναι πρόεδρος τoυ Eurogroup, έχει υπαινιχθεί ότι η Κύπρος θα μπορούσε να προσφέρει ένα μοντέλο για την ανάλυση των μελλοντικών τραπεζικών κρίσεων.

Και ενώ οι ηγέτες της ευρωζώνης τελικά υποχώρησαν όσον αφορά τους καταθέτες με λιγότερα από 100.000 ευρώ, έχει δημιουργηθεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο. Τα δικαιώματα που διατυπώνονται στους νόμους για τις εγγυήσεις των καταθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα έπρεπε ποτέ να αμφισβητηθούν και το φάντασμα των μελλοντικών bank runs δεσπόζει σε όλη την περιφέρεια της ευρωζώνης.

Η άβολη αλήθεια για τους ηγέτες της ευρωζώνης, είναι ότι εμείς δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε από αυτή την κατάσταση της κρίσης μέχρι να τεθεί σε εφαρμογή μία πλήρως λειτουργική ένωση τραπεζών. Για να λειτουργήσει αυτό, πρέπει να υπάρξει ένας ευρωπαϊκός μηχανισμός επίλυσης όσον αφορά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και να διασφαλίζει την εγγύηση των καταθέσεων σε όλη την ευρωζώνη.

Ένας τέτοιος μηχανισμός θα πρέπει να χρηματοδοτείται από τις τράπεζες, με εισφορές ανάλογες με το προφίλ κινδύνου τους, αντί από τους φορολογούμενους ή τους καταθέτες. Χωρίς ένα τέτοιο κοινό ταμείο, οι επενδυτές και οι καταθέτες θα έχουν ελάχιστη εμπιστοσύνη στο τραπεζικό σύστημα της ευρωζώνης, ενώ ο κίνδυνος bank run σε χώρες με ευάλωτα οικονομικά συστήματα θα παραμείνει.

Όπως τονίζουν οι οικονομολόγοι για χρόνια, θα πρέπει επίσης να υπάρξει μια λύση για τα υψηλά επιτόκια που καταβάλλονται από τις χώρες του Νότου. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζητάμε σοβαρές διαρθρωτικές προσαρμογές σε αυτές τις χώρες, όταν δισεκατομμύρια ευρώ δαπανώνται ετησίως για τις πληρωμές τόκων, αντί να επενδύσουν στην οικονομική ανάπτυξη.

Η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δεν πρέπει να προσποιείται στο εκλογικό της σώμα στη Γερμανία ότι το ευρώ θα επιβιώσει, όταν τα εν λόγω υψηλά επιτόκια εξακολουθούν να πρέπει να πληρωθούν. Για το σκοπό αυτό, τα μέλη του πυρήνα της ευρωζώνης πρέπει να αποδεχθούν ότι η μερική ισομερής κατανομή των υφιστάμενων  χρεών είναι απαραίτητη προκειμένου να μπορούν οι χώρες της περιφέρειας να επωφεληθούν από τα χαμηλότερα επιτόκια. Αυτό δεν αφορά μόνο την Ιταλία και την Ισπανία. Και η Σλοβενία ​​είναι επίσης θύμα. Ενώ σε γενικές γραμμές σέβεται το σύμφωνο σταθερότητας, η Σλοβενία ​​αντιμετωπίζει έλλειψη ρευστότητας λόγω της μικρής αγοράς ομολόγων και των επιτοκίων που είναι σχεδόν 5,7%.

Οι ηγέτες της ευρωζώνης δεν μπορεί να συνεχίσουν να ακολουθούν την ίδια προσέγγιση, βασισμένοι σε κοντόφθαλμες συμφωνίες της τελευταίας στιγμής, που έγιναν πίσω από κλειστές πόρτες, σε επίπονες, ολονύχτιες συνόδους κορυφής. Η συμφωνία για την Κύπρο πριν από δύο εβδομάδες ήταν τυπικά παράλογη, με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Κύπρου να αλληλοκατηγορούνται για την καταστροφική απόφαση που στόχευε στους μικρούς καταθέτες. Επίσης, δεν ήταν μυστικό ότι ο τραπεζικός τομέας της Κύπρου, που είχε πλημμυρίσει με ελληνικά ομόλογα, αντιμετώπιζε μια επικείμενη κρίση μετά το κούρεμα του δημοσίου χρέους στην Ελλάδα. Ωστόσο, η κατάσταση αφέθηκε και χειροτέρεψε, έχοντας αποφευχθεί μία καταστροφή προσωρινά,  αλλά με μια άλλη να παραμονεύει. Αυτό πρέπει να σταματήσει.

Η διακυβερνητική μέθοδος, που επικεντρώνεται πάντα στο πώς να κερδίσουν τις επόμενες εκλογές και όχι στο πώς να αποφευχθεί η επόμενη κρίση, θα πρέπει να αντικατασταθεί από μια ισχυρή και υπεύθυνη μορφή οικονομικής διακυβέρνησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν αντιμετωπίζουμε πλέον απλά μια κρίση χρέους, που αφορά μόνο την εμπιστοσύνη της αγοράς ή τις απόψεις των οίκων αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας. Αυτό που διακυβεύεται είναι η εμπιστοσύνη των απλών ευρωπαίων πολιτών στο ευρωπαϊκό εγχείρημα συνολικά. Αν δεν ληφθούν μέτρα για την αποκατάσταση αυτής της εμπιστοσύνης, κινδυνεύουμε να δούμε τη διάλυση της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έτσι όπως τη γνωρίζουμε.

nytimes

-->